क्षितिज.

दूर समुद्राच्या क्षितिजाकडेन बघून,
थोडंस हसू आलं.

का कोण जाणे मी मला,
व तिला तिथे पाहिलं.

दुरून पाहिलं तर वाटत होतं,
होईल आपलं सगळं सारखं.

जवळ जाऊन बघितल्यावर,
कळत होतं काहीही नाही आपलं.

माझं प्रेम पण त्या क्षितिजा प्रमाणे झालं होतं,
वरून - वरून सगळं सुरळीत असलं तरी.

आतून तर पोकळ झालं होतं,
आशेच्या आधारे जगायला भाग ते पाडत होतं.

पण क्षितिजाचा मोह दाखवून,
आपल्याकडेच ते ओढत होतं. (२)

                कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.