काव्यरंग.

ज्यांनी मला जन्म दिला, ते आक्रोश करीत रडत होते. मित्र - सवंगडी थक्क होवून, डोळ्यातून अश्रू गाळीत मलाच पाहत होते. गर्दीत जमलेले काही मुखवटे, मनातल्या मनात हसत होते. मेला एकदाचा म्हणत त्यामधलेच, काही माझेच गाणे गात होते. माझी ईर्ष्या  करणारे डोळ्यातून, पहील्यांदाच माझी माफी मागत होते. लाकडं घालतांना सगळ्यांचे, हात थर - थर कापत होते. एवढ्या लवकर डोळे का झाकले, असे विचारत काही छातीवर मारत होते. आज मी मरणाला - जळत्या सरणाला,  खूप जवळून पाहिले होते. स्वप्नात मला भेटून , पुढ्यात त्याच्या मी हरले होते. निःशब्द डोळे माझे आज , मलाच पाहत होते. आत्मा होऊन स्मशानाच्या गर्दीत, मी आज स्वतःलाच जाळले होते...(२) कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

एक वादळ शमले तर दुसरे सुरू झाले, हरवलेले शब्दं त्यात कुठेच नाही सापडले, खूप नवे शब्दं त्यात मला मिळाले, पण शमलेले वादळ पुन्हा सुरू झाले. विचारांच्या वादळात मन पुन्हा धावू लागले, शब्दांना शोधता - शोधता , स्वतःलाच ते हरवून बसले.. (२) कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

मनाच्या गाभाऱ्यात शब्दं हरवलेत, प्रेम हे माझे ओठांवर येण्या अगोदरच परतले. तिच्या शोधात मी सगळे काही गमवले, खऱ्या आयुष्यात नाही तर कवितेत तिला मिळवीले. कवितेमधून तिला सगळ्या भावना सांगितल्या, तरी तिला कधीच काही नाही कळले. हे पण प्रेम माझे तसेच हवेमध्ये उडाले, का कोण जाणे मला ऐकटे टाकून तसेच पळाले. प्रेम मला झालेच नव्हते हे मला उमगले, शब्दंप्रमाणे ते पण मनाच्या गाभाऱ्यात हरवले.. (२)     कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

आज पुन्हा ती मला भेटली, गर्दीत पण दृष्टीस पडली. आज पण तिचा चेहरा बोलका वाटत होता, आपलं प्रेमभंग झालं असलं तरी, मनात प्रेम अजून जीवंत आहे, हे ओरडून - ओरडून सांगत होता. तिने घातलेल्या पैंजणांचा आवाज मला तिच्या, मोडत - मोडत चालण्याची आठवण करून देत होता. ओठांवर माझ्या हसू आणून, दातात दाबून ठेवत होता. तिच्या कोमल हातांना पाहून, तिची सारी वचने आठवली. तिचा कोमल स्पर्श आठवला. तिच्या केसांना पाहून , प्राजक्ताची फुले आठवली, त्यांचा सुवास आठवला. तिचं मंद हसू पाहून, तिचं हास्य बघाण्याचा माझा मोह आठवला, तिच्या गालावर पडणारी खिळी आठवली. ह्या सगळ्या आठवणीने मन माझे ओथंबून गेले. पण त्यांना पिळ देऊन ते फक्तं हसू लागले. कारण गेले ते दिवस , राहिल्या फक्तं त्या आठवणी. (२) कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर.

दर्या खवळलायं आत जाऊ नकोस, कुणी तरी म्हणून गेलं. त्याला काय माहीत, त्याच्या खवळण्याचे कारण मीच होतो.  माझ्या नव्या प्रेमाची इर्षा त्याला होत होती, कारण माझं पहील प्रेम तर त्यानेच नेलं होतं. तिला आपल्यात सामावून, मला त्या साल्याने पोरकं केलं होतं. तिच्या आठवणीत जगायला, त्याच मेल्यानेच मला भाग पडलं होत. आत्ताच कुठे त्या गोष्टीतून सावरून,  मला पुन्हा प्रेम झालं होतं. तरी ह्याला त्याचा पण त्रास होत होता, तिला पण आपल्यात सामवायला तो उतावळा होत होता. खवळून - खवळून तिला पण, आपल्याकडेच खेचत होता. ह्या प्रेमाला पण माझ्या पासून लांब नेऊन, परत मला एकटे करण्याचा कट त्याने रचला होता. पण त्याला काय माहीत, हे नव बंधन अतुट होतं, बुट्टी आली तरी ते तुटणार नव्हतं. दर्या खवळलाय , कुणी तरी म्हणून गेलं. त्याला काय माहीत, त्याच्या खवळयाचे कारण मीच होतो.   (२)                  कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर.

आठवणींच्या बागेत फिरून येताना, वाटेत गुलाबाचं फुल दिसलं, का कोण जाणे आपणच तोंडावर हसू उमलल. त्या गुलाबा बरोबर तुझ्या आठवणी ताज्या झाल्या, संपूर्ण बागेत आपल्याचकडे खेचत , परत - परत तुझाच विचार करायला भाग तो पाडू लागला. त्या गुलाबाच्या प्रेतेक पाकळ्या मला, तुझ्या बरोबरच्या आठवणी जाग्या करत होत्या, आपल्या सुगंधा मधून पण तुझाच सुवास तो देत होता. त्या कोमल पाकळ्यांचा स्पर्श मला, तुझ्याच स्पर्शाची आठवण करून देत होता. बागेत अनेक फुलं असली तरी, मला फक्त तोच स्पर्श हवाहवासा वाटत होता. आज ह्या गुलाबान माझं मन तृप्त केलं होत, प्रेमाच्या वाटेत काटे असले तरी, शेवट हा गोड असू शकतो, हे त्यानेच आज मला शिकवलं होतं. तुझ्या आठवणींना उजाळा देऊन , त्या आठवणींना गुलाबी आठवणी , ह्या गुलाबानेच केलं होतं.. (२)                            कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

उधार ठेवलेत शब्दं, कविता आता सुचणार नाही. तिने हो म्हटल्याशिवाय, प्रेमावर आता लिहिणार नाही. काय ही तिची नाटके, मला तिचं काहीही कळत नाही. शब्दं माझे उधार ठेऊन, कवितेत पण मला भेटयला ती येत नाही. माहीत असतानाही विचारत असते, कोणावर लिहितोस तू कविता. माझेच शब्दं उधार घेऊन, का करतेस माझ्याच प्रेमाची निंदा. आता वाटायला लागलेय, उगाचच दिले शब्दं उधार तुला. किंमत विसरून त्याची तू, करतेस फक्तं चेष्टा. . (२)                 कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

दूर समुद्राच्या क्षितिजाकडेन बघून, थोडंस हसू आलं. का कोण जाणे मी मला, व तिला तिथे पाहिलं. दुरून पाहिलं तर वाटत होतं, होईल आपलं सगळं सारखं. जवळ जाऊन बघितल्यावर, कळत होतं काहीही नाही आपलं. माझं प्रेम पण त्या क्षितिजा प्रमाणे झालं होतं, वरून - वरून सगळं सुरळीत असलं तरी. आतून तर पोकळ झालं होतं, आशेच्या आधारे जगायला भाग ते पाडत होतं. पण क्षितिजाचा मोह दाखवून, आपल्याकडेच ते ओढत होतं. (२)                 कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

चल मी आता तुझ्याशी बोलणार नाही, रुसून म्हणाली ती मला. तू फक्त chance मारतोस, माझा गालगुचा पुसत म्हणाली ती मला. काय ही तुझी नाटके, मला तुझं काहीही कळत नाही. माझ्या ओठांच चुंबन घेतल्याशिवाय, का रे तुला चैन पडत नाही. त्यावर मीच तिला म्हटलं, आता ठरलय ना लग्नं. मग कसली आलीय चिंता, मारू देना chance त्यात का होते शर्मिंदा. त्यावर थोडा विचार करत ती मला म्हणाली, आजच्या आपल्या भेटीबद्दल कोणालाही माहीत नाही रे विश्वा , काय सांगू त्यांना कुणाचे दात गालावर हे आता. अगं सांग त्यांना हा माझाच, फक्त माझाच उंदीर आहे. फक्तं थोडा उतावळा होवून, दुसऱ्या मुलींवर नाही तर, स्वतःच्याच पत्नीवर chance तो मारत आहे. (२)               कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

चल विसर मला आता, रडक्या स्वरात ती मला म्हणाली. आपलं प्रेम एवढच होतं, डोळ्यात  आसवंसाठवित ती मला म्हणाली. जमणार नाही आपलं, मी तुला पहिलच म्हटलं होतं. प्रेमात माझ्या पडू नको, मी तुला कितीदा सांगितलं होतं. मला माहीत आहे, आता आवरणं कठीण झालंय, तरी तुला आवरावं लागेल. जे कटू सत्य आहे, ते तुला स्वीकारावंच लागेल. मला आता सवय झाली आहे, तू पण सवय करून घे. एकटेपणाने कसे जगायचे, त्याचे धडे माझ्याकडूनच शिकून घे. (२)               कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

आज लाल साडीत ती, भलतीच खूप Cute दिसत होती. माझ्या मनातल्या सगळ्या विचारांना Mute करून, आपल्याकडेच ती ओढत होती. तिला पाहून असं वाटत होतं की , हळूच घ्यावं ओढून तिला कवेत माझ्या. ती काही बोलण्याआधीच, परत घट्ट मिठी मारावी तिला. कोण बघत नाही हे पाहून, हळूच करावा Romance थोडा. काय करू मित्रानो , आपलं नशीबच सगळं फुटक होतं. इतक्यात स्वप्न तुटलं, अलारामने हे प्रेम पण पाण्यात पाडलं.. (२)                                कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर.