काव्यरंग.

रोज uniform मध्ये दिसणारी ती , आज वेगळीच दिसत होती, त्या गुलाबी साडीमध्ये, एक गुलाबी कळी भासत होती. फसवे तिचे ते नयन, मला आपल्याचकडे खेचत होते, मिठीत तिच्या सामावून , मला आपलाच ते करत होते. आज माझ्या चंद्राचं चांदणं , खऱ्या अर्थानं फुलून आलं होतं, संमेलनात का होईना तिचं तेज , माझ्यावरच पडत होतं. वाटत होतं शिक्षकांच्या नजरा चुकवून , जावून बसावं तिच्या जवळ, एक- दोन प्रेमाचे बोल , बोलावेत तिच्या बरोबर. संमेलनापेक्षा माझी ती, जास्त आकर्षक वाटत होती, संमेलन गेलं खड्यात, आपल्यावर कविता लिहायला, मला ती भाग पाडत होती. आज संमेलन खऱ्यानेच, खूप सुंदर झालं होतं, माझ्या गुलाबाने मला आपल्या, श्वासातून मोहीत केलं होतं. संमेलनात येण्याचा हाच तर, खरा फायदा झाला होता, तिला डोळे भरून न्याहळतांना, हृदय मात्र तिचेच चित्र, मनामध्ये कोरत होता. (२)                      कवि  - विश्वनाथ पै भाटीकर.

खोट्या भावना पाठवता - पाठवता, खऱ्या भावना विसरून गेलो, Social media काय आलं, जगणं सगळं बदलून गेलं. Forward message प्रमाणे, नाती सगळी Forward झाली, ओळखी- अनोळखी माणसे , नात्यांमध्ये upload झाली . नात्यामधल प्रेम पण, सगळं काही online भेटलं Offline आल्यावर मात्र, कोणीही आपलं नाही राहीलं. मरणाला पण आज माझ्या, Social mediaची जास्त आठवण आली, माझा photo केवळ status वर टाकून, भावना पण माणसांची update झाली. तिचं ते निरागस प्रेम पण, Social mediaमुळे upgrade झालं , Emojiच्या ह्या खोट्या विश्वात , खरं प्रेम तर बाजूलाच राहीलं. माणसांच्या गर्दीत पण, आज social media जास्त दिसत आहे, खरी माणुसकी तर कधीच मेली , माणूस फक्तं भावनाशून्य होत आहे. Social mediaच्या जाळ्यात अडकून, जगणं सगळं बदलत आहे. (२)                               कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर.

माहीत आहे मला, तू माझ्यावर रागावली आहेस, तरी तो राग दाखवण्यासाठी, म्हणून मला भेटायला ये. तुझ्या नयानातून मला स्वप्न रंगवायची आहे, तुझ्या नजरकैदेत मला कैदी व्हायचं आहे म्हणून मला भेटायला ये. अबोल असशील तू, मला तुला एकटक पाहायचं आहे, तुझ्या त्या भावनांना समजायचं आहे, म्हणून मला भेटायला ये. रसगुल्याचे ओठ तुझे, नाही चव त्याला साखरेची, मला अनुभवायची आहे ती चव, म्हणून मला भेटायला ये. तुझे ते लाजणे, लाजरीलाही लाजवेल असे, त्या लाजरीला मला स्पर्श करायचा आहे, म्हणून मला भेटायला ये. तुझ्या बरोबर ह्या पहिल्या, मृदगंध पावसात भिजायचे आहे, रुसलेल्या त्या पावसाला, माझ्या मिठीतून फुलवायचे आहे, म्हणून मला भेटायला ये. हे माझे प्रेमपत्र नाही, तर माझे हृदय समज, माझे हृदय तुझ्याकडे ठेवून, तुझे हृदय मला देण्यासाठी, म्हणून तरी मला भेटायला ये. भेटायला ये.            कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

घडळ्याळाचे काटे धावले, वाऱ्यासारखे दिवस पसरले, रात्रीचे दिवस झाले, दिवसाची रात्र झाली , बुलेट ट्रेन मध्ये, आपली लोकल गोंधळली, प्रेम तर त्यात चिरडून गेलं, दगदग ही एवढी काय वाढली, की जगणं सगळं हरवून गेलं.  जगणं सगळं हरवून गेलं.(२)                     कवि - विश्वनाथ पै भाटीकर.

1) डोळे मिटताच शांत झोप लागली, मरणाला स्पर्श करताच, तंद्री त्याची तुटली .. (२)  कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर. 2) आत्ताच गाढ झोपेतून उठलोय, थर - थर कापत घामाने चिंब भिजून , मरण म्हणजे काय ते समजून घेतलय, पण परत झोपून त्याच सरणावर, मरणाचा आनंद घेतोय... (२)  कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर. 3) निःशब्द डोळे माझे मलाच पाहत होते, आत्मा होऊन स्मशानाच्या गर्दीत, आज मी स्वतःलाच जाळले होते...(२) कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर. 4) श्वास जरी थांबला तरी, कार्य अजूनही जिवंत आहे. शरीर जरी मेलं तरी , आत्मा अजून कवितेमध्ये जिवंत आहे. कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर. 5) स्मशानातली हाडं मोजताना, आत्मा तिथेच घुटमळत आहे. मृत्यू म्हणजे काय असते, ह्याचाच शोध घेत आहे. कवि- विश्वनाथ पै भाटीकर. 6) स्मशानातली रात्र संपली तरी , काळोख मात्र तसाच आहे. सूर्यालाही ग्रहण लागले कारण आज मृत्यूची हार आहे. 7) माझ्या सरणाची आग ही अजूनही शमली नाही, काळोखात अजून दिवा त्याचा मालवला नाही. मरण तर त्याला पाहूनच भयभीत होत आहे, आत्मांना एकत्र करून माझ्या अंताची वाट तो पाहत आहे. कवि- विश्वना...